ผู้เขียนถูกส่งตัวไปอยู่กับครอบครัวที่ชานเมืองของ มหานครลอนดอน เป็น "ครอบครัว" ที่ประกอบด้วยผู้หญิง3 คน แต่ละคนมีรอยแผลจากสงครามโลกครั้งที่ 2

ตอนนี้คนแก่มากขึ้น ควบคู่กันไปนั้นคือวิทยาการทางการแพทย์ที่จะรักษา มันมาถึงจุดที่ว่าจุดไหนคือการยื้อชีวิต จุดไหนคือการยื้อความตาย

บนหน้าต่างของ สวนทูนอิน มองเห็นความสวยเยื้องกรายผ่านเข้ามาในดงดอกเทียนกับดาหลา มะลิ กุหลาบ ม่วงแดงของเอนอ้าหรือโคลงเคลง

'ใต้หล้า' เป็นอุดมการณ์ที่จะรวมสังคมจีนที่แตกแยกแก่งแย่งความเป็นใหญ่ให้เป็นเอกภาพ เพื่อความสันติสุข

Not a drop of rain has fallen and the fields are parched but Mother's once barren heart blooms with hope

ก้อนดินก็ระเบิดได้ A Clod of earth can burst ขว้างไปแตกเปรี้ยงเสียงก้อง Flung in thunderous explosion

Trust your own heart ให้เธอได้รู้ The heart is brave, นี่แหละใจของคน the heart’s courageous ที่แท้ยิ่งใหญ่

อย่ากลับคืนคำเมื่อเธอย้ำสัญญา Don’t take back your promises to me อย่าเปลี่ยนวาจาเมื่อเวลาแปรเปลี่ยนไป Don’t let them cease with the pass

นกกระดาษตระหนกพร่านบินร่านร่อน ว่ายว่อนเวิ้งฟ้าน้ำตาเจิ่ง Paper birds panicked into flight Reeling in vast tear-filled skies

“Let’s hope it won’t be like the last time. Whatever will happen, let it be better than the last time,”