“Do you think we should get married?”ข้อความนี้ส่งจากอีเมล์ของคุณหญิงจำนงศรี ใน ปี 1998 สองปีก่อนขึ้นศตวรรษใหม่ 'คริสต์ศตวรรษที่ 21'

“วันหนึ่งเจอดาเรล แบริแกน บรรณาธิการหนังสือพิมพ์ The Bangkok Worldถามว่า จะไปทำงานกับเขาไหม จะฝึกให้เป็นนักข่าวก่อน

A breath of cold wind made the woman shiver. The old man held her in a shaky embrace, saying: ''What's gone is gone.''

ฉันเลือกที่จะอยู่ในนี้ ฉันไม่ต้องการบิน...ในกรงนี้ มีงานที่ฉันจะสานไม่มีวันเสร็จ คุณไม่ชื่นใจรึคะ ฉันจะอยู่ในกรงนี้จนวันตาย

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเป็ดน้อยรูปหล่อชื่อ ปิง ปิงอาศัยอยู่กับพ่อ แม่ พี่สาวน้องสาว 2 ตัว พี่ชายน้องชายอีก 3 ตัว ป้าๆ น้าๆ 11 ตัว

เราแต่งงานกันเมื่อป้าศรี 57 เจเจ 55 เรียกว่าเป็น ‘รักยามตะวันรอน’ บ้านน้ำสานมีเนินตะวันรอนสวย สงบ และเตือนเราว่าไม่มีอะไรที่เป็นอมตะในชีวิต

ตัวดิฉันเองไม่มีแม่ แม่ของดิฉันเสียตั้งแต่อายุได้สองขวบครึ่ง จึงไม่มีประสบการณ์ของการเป็นลูก ซึ่งอาจจะเป็นจุดที่น่าสนใจก็ได้

“มื้อกลางวัน” ท่ามกลางกลิ่นอายของความรัก มี คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน จรัล มโนเพ็ชร ป่านแก้ว “พิมพ์สี” ชาริม เพียงพรายแสง และน้องน้ำผึ้ง

แทบไม่น่าเชื่อว่าบนชั้นห้าของโรงพยาบาลจักษุรัตนิน ถนนอโศก จะเป็นบ้านที่ดูอบอุ่นน่ารักได้ถึงเพียงนี้บ้านของครอบครัว “ทรหด”

She knew that her man would be shot down like an animal the moment he came within their rifle range.

''We won't be as poor as at home. Got to be brave. There are a lot of jobs in the city. We will find something.

The man was sharply conscious of the poignancy of the sadness and loneliness of man’s individual destiny.

ผู้หญิงทำงานยุคนี้ต้องสวมบทบาทถึง 2 สถานภาพ เหมือนกับ วรัดดา หลีอาภรณ์ ที่พิสูจน์ว่าเธอทำได้ดีทั้งงานนอกบ้านและในบ้าน