ศิลปะอยู่ที่การมองด้วยตาใจ ตาที่อิสระจากกรอบความเคยชิน และใจพร้อมที่จะเห็นมากกว่าแค่เห็น

โอ้ว่าอัศวินชินชาญศึก ‘O what can ail thee, knight-at-arms, ใยร่อนเร่ร้าวลึกล้าแรงร่อย Alone and palely loitering?

คุณหญิงจำนงศรี ซึ่งในเวลานี้เรียกตัวเองว่า ‘ป้าศรี’ ยืนยันด้วยความมั่นใจที่ไม่ได้ลดถอยลง แต่เพิ่มเรื่อยๆ ตามวัยว่า “ความแก่นี้มีข้อดี”

ช่วงสี่สิบปลาย ห้าสิบต้น ทุกข์มาก เป็นช่วงที่แย่ที่สุด สมองกับใจเหมือนเครื่องซักผ้า ที่ข้างในสกปรกมากๆ...

'ความทรงจำ' ในภาพคิดของข้าพเจ้าเป็นผู้หญิงใบ้ ที่นั่งอยู่ใต้ไทรเฒ่าที่แผ่กิ่งก้านทอดเงากว้างใหญ่ ริมสายน้ำแห่งกาลเวลา

บนหน้าต่างของ สวนทูนอิน มองเห็นความสวยเยื้องกรายผ่านเข้ามาในดงดอกเทียนกับดาหลา มะลิ กุหลาบ ม่วงแดงของเอนอ้าหรือโคลงเคลง

ความทรงจำเก่าๆ ของคนสูงวัยนั้นไม่มีประโยชน์อะไร หากไม่มีการเรียนรู้ ช่วยให้เราเข้าใจ แล้วก็ปล่อยมันไป

เขาเอาชนะความโกรธตัวเองแล้วเขายกโทษให้ตัวเองได้แล้ว แต่พอพบภรรยาซึ่งเขารักมาก เขาแพ้ราคะ เขาเลยถึงต้องหนี Manchester on the Sea

"พรุ่งนี้ฉันอาจจะลืม แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มีความหมายมาก"

แทตเชอร์จะดูถูกคนที่ใช้ความรู้สึก เธอจะให้คะแนนกับคนที่ใช้ความคิด แต่จริง ๆ แล้วมันเชื่อมโยงกัน และตัวที่มีพลังมากกว่าคือความรุ้สึก

โลกของผู้ที่เป็นอัลไซเมอร์ เหมือนโลกของหนังที่ถ่ายแล้วก็มาตัดต่อ แต่ตัดมันไม่ต่อ เหมือนหนังที่ถ่ายไปเรื่อยๆแล้วต่อแบบไม่เข้าที่

ครั้งนี้จ้าวตึ้รออยู่สองปี และเมื่อซางหยูได้รับการปล่อยตัวกลับมา ทั้งสองไม่เคยห่างกันอีกเลย จนเขาตายจากไป และเธอต้องการให้เขาได้กลับบ้าน

จากคู่รักหวานชื่น ความทรงจำของฟิโอนาเสื่อมลง สามีกลายเป็นคนแปลกหน้า แต่เธอกลับไม่ลืมความรู้สึกที่เคยถูกนอกใจ

Shadow Play ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกอบอุ่นเหมือนได้พบเพื่อนเก่าที่คืนความรู้สึกดั้งเดิมมาให้สัมผัส เพราะในชีวิตก็ได้คุ้นเคยกับ 'เงา' ในมิติต่าง