ตัวดิฉันเองไม่มีแม่ แม่ของดิฉันเสียตั้งแต่อายุได้สองขวบครึ่ง จึงไม่มีประสบการณ์ของการเป็นลูก ซึ่งอาจจะเป็นจุดที่น่าสนใจก็ได้

ไม่เคยมีคำว่า “สายเกินไป ” สำหรับการเริ่มต้นชีวิตรักครั้งใหม่ของคนคู่หนึ่ง ซึ่งต่างอยู่ในสถานภาพ “ม่าย” จึงเป็นเรื่องที่น่ายินดี

คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน... แขกรับเชิญผู้ทำให้คอลัมน์คุณแม่แต่งตัวในบ่ายนี้ ดูอบอุ่นใจขึ้นกว่าเดิม

รับเสด็จงานกาชาด

มนุษย์ทุกคน ตระกูลทุกตระกูล ไม่ว่าจะมีวงศาคณาญาติมากมายสักเพียงใด ก็ไม่พ้นจากความเป็นทาสของการเปลี่ยนแปลงและกาลเวลา

แทบไม่น่าเชื่อว่าบนชั้นห้าของโรงพยาบาลจักษุรัตนิน ถนนอโศก จะเป็นบ้านที่ดูอบอุ่นน่ารักได้ถึงเพียงนี้บ้านของครอบครัว “ทรหด”

“เป็นสุข ต่างจากมีความสุขมากนะ” ความหมายของสองคำนี้ จะต่างกันมากน้อยเพียงใด ไม่ง่ายเลยกับเรียนรู้ใจตนเอง กระทั่งกะเทาะเปลือกมายา

“วิชาตัวเบา” ซึ่งเป็นศาสตร์ล่าสุดที่ถ่ายทอดจาก คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์ มิได้หมายถึงเรื่องราวกำลังลมปราณภายในตามศาสตร์ชาวจีนแต่อย่างใด

‘ตัวเบา เบาตัว’ ย่อภูเขาให้เล็กเท่าจอมปลวกและฟังเคล็ดในการมองโลกอย่างเข้าใจด้วยวิธีคิดที่พลิกมุมมองเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี

วงดนตรีไหมไทยสร้างชุดใหม่ออกมา ชื่อ หยดฝนบนใบบัว งานชิ้นนี้ แปลกไปกว่าหลายๆ ชุดที่ผ่านมา ดนูนำเอาดนตรีร่วมสมัยมาผสมผสานเข้ากับนิทานและบทกวี

มีความเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงในชีวิต ด.ญ.จำนงศรี ซึ่งขณะนั้นอายุเพียง 12 ปี ต้องจากบ้านไปใช้ชีวิตในต่างแดน โดยไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านอีกเลย

'ใต้หล้า' เป็นอุดมการณ์ที่จะรวมสังคมจีนที่แตกแยกแก่งแย่งความเป็นใหญ่ให้เป็นเอกภาพ เพื่อความสันติสุข

“ดิฉันชอบผลงานชิ้นนี้มาก ท้าทายที่สุด เพราะนอกจากจะทำให้ UNDPยังเป็นการเดินทางออกไปข้างนอก ซึ่งเป็นที่มาของการเขียนดุจนาวากลางมหาสมุทรต่อมา

ชีวิตในวัยประถมของเด็กหญิงจำนงศรีในเวลานั้น ดำเนินไปในสวนส้มโอริมคลองสำเหร่ และโลกในจิตนาการจากวรรณคดีที่คุณยายเล่าให้ฟัง

ในวัยที่ยังจำความไม่ได้ กลับเป็นช่วงเวลาที่ส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวง ต่อชีวิตของคุณหญิงจำนงศรี ด้วยเหตุที่มารดาจากไปก่อนวัยอันควร

คำว่าตายอยู่ในชีวิตมาตั้งแต่ต้น ทำให้เราเริ่มสนใจเกี่ยวกับความตาย งานเขียนที่ได้ตีพิมพ์เรื่องแรก ก็เกี่ยวข้องกับความตาย

“ดิฉันมีความสุขมากในการที่อยู่คนเดียว ไม่คิดว่าชีวิตม่ายจะเป็นชีวิตที่มีความสุขมาก และไม่เคยคิดฝันเลยที่จะแต่งงานใหม่”

ด้วยวัยเพียง 18 ปี กับตำแหน่งบรรณาธิการ มิใช่เพียงสิ่งที่ทำให้ชีวิตนักหนังสือพิมพ์หญิงของเธอเป็นที่ฮือฮา หากเพราะครอบครัว "ล่ำซำ"

ความฝันมาแตะเตือนให้ยอมรับว่า ที่ว่าไม่กลัวนั้นน่ะ แค่สมองคิด ทว่าลึกลงไปนั้น ...กลัว..เป็นความกลัวตายที่ผุดผงาดในรูปความฝัน

...รักการเขียนตั้งแต่อยู่อังกฤษ เขียนได้ทุกเรื่อง ก็ต้องยกความดีให้กับโรงเรียนที่อยู่กลางป่า