การปฏิบัติธรรมก็เป็นเรื่องของการอยู่กับปัจจุบันอยู่แล้ว ความรู้สึกของร่างกาย สิ่งที่มาสัมผัส มันคือชีวิตที่แท้จริง

ความกลัวมันเป็นตัวของมันเอง น่ากลัว เพราะฉะนั้นถ้าเราจะไม่กลัวความกลัวเสียอย่างหนึ่งนี่จบเลย

ลักษณะของอัตตา คือมันจะต้องการอะไรที่ไม่เคยพอ เมื่อมันได้แล้ว มันจะอยากได้อีก และเมื่อมันได้อีกมันจะเคยชินกับการต้องการ

Thailand had been home to several ethnic groups which had integrated to form the fabric of our nation.

มีความรู้สึกว่า ชีวิตเราเหมือนเพลง มีโน๊ตแรกและก็โน๊ตสุดท้าย เราฉลองโน๊ตแรกกันทุกปี แต่ป้าจะมาพูดถึงโน๊ตสุดท้ายระบบที่เอื้อให้คนไทยได้ตายดี

ชีวิตเป็นสุขและสนุกขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ 53-54 กว่าๆ 76 นี่ก็ดีมากๆ เลย... ยิ่งชีวิตเหลือน้อย ก็ยิ่งรู้ค่าของแต่ละวัน

เวลาเราคิดถึงว่าฉันรู้จักตัวเอง เราสร้างภาพให้ตัวเองหรือเปล่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา มันสำคัญอยู่ที่ว่าข้างในเราเป็นอย่างไรกับสิ่งนั้น

คำแนะนำดีๆในการเลี้ยงลูกในแบบฉบับของนักเขียนที่สามารถเป็นแบบอย่างให้กับคุณพ่อคุณแม่และเด็กๆ ได้

จิตที่เป็นสุขมากเท่าไหร่ ก็คือจิตที่มีความจำเป็นที่จะพึ่งสิ่งภายนอกน้อยลงๆ และการปฏิบัติธรรมเป็นการพัฒนาจิตให้เป็นสุขด้วยตัวของมันเอง

ชีวิตเรากลายเป็นว่า มันไม่ได้ขึ้นกับตัวเราเอง เราไปรู้สึกว่าชีวิตฉันขึ้นกับคนอื่น คนอื่นจะพูดถึงเราว่าอย่างไร

เขียนเป็นการเอาประสบการณ์ของตัวเองมาเล่ามากกว่า โดยมีมุมวิเคราะห์ มุมอารมณ์ขัน มุมมอง เหมือนกับมาแชร์กับคนอ่าน ไม่ได้คิดจะสอนใคร

ติดตามผลงานของชีวามิตร ในการช่วยทำให้เกิด Bhutan Palliative Care model ที่ภูฏาน

'ความทรงจำ' ในภาพคิดของข้าพเจ้าเป็นผู้หญิงใบ้ ที่นั่งอยู่ใต้ไทรเฒ่าที่แผ่กิ่งก้านทอดเงากว้างใหญ่ ริมสายน้ำแห่งกาลเวลา

It should begin in childhood…shouldn’t it? ... because childhood is the beginning of arrested time… of frozen Present.

Yes, I'm an ordinary run-of-the-mill rural municipal-school teacher. It's the status of headmaster --Or "kru yai"

Looking like the curved end of a sword, the raised bow-stem slides forward with speed as the keel cuts the water into showering arcs.

ชอบความอ่อนโยนกับเมตตาธรรมใน 'วิญญาณ' ของงาน เป็นวิญญาณที่แสดงออกมาทางภาษาและภาพพจน์

Its eyes are opened wide -- empty and staring, like the eyes of a sinful, aimless, unhappy human being.

He thought that there was something lacking... something still missing. Something that would make it a complete whole

Grandma opened the song with, "Oei ..the old kaew tree, your branches're heavy with blossoms so white…” and stopped,