เวลาเราคิดถึงว่าฉันรู้จักตัวเอง เราสร้างภาพให้ตัวเองหรือเปล่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา มันสำคัญอยู่ที่ว่าข้างในเราเป็นอย่างไรกับสิ่งนั้น

เขียนเป็นการเอาประสบการณ์ของตัวเองมาเล่ามากกว่า โดยมีมุมวิเคราะห์ มุมอารมณ์ขัน มุมมอง เหมือนกับมาแชร์กับคนอ่าน ไม่ได้คิดจะสอนใคร

เขากำหนดว่าเราแก่ ข้างในรู้สึกแก่ไหมคะ ไม่รู้สึกใช่ไหมคะ แก่แค่ไหนก็ไม่รู้สึกแก่ค่ะ เพราะฉะนั้นอย่าไปกลัวมันเลยค่ะความแก่

ถึงจุดหนึ่งที่เห็นว่า อะไรที่ผ่านเข้ามาแล้ว มันก็ต้องผ่านออกไป มันไม่มีอะไรที่มันคงที่ค่ะ อันนี้เป็นการพูดแบบคนแก่

ความทรงจำเก่าๆ ของคนสูงวัยนั้นไม่มีประโยชน์อะไร หากไม่มีการเรียนรู้ ช่วยให้เราเข้าใจ แล้วก็ปล่อยมันไป

ดิฉันเอาปลาทูน่าไปเผื่อกินกับข้าวกระป๋องหนึ่ง แล้วมันก็ถึงจุดที่ใจเอาแต่แวบไปที่ปลาทูน่า ดูที่ความรู้สึกว่าหิวไหม ก็ไม่หิว แต่มันอยาก

คำว่าตายอยู่ในชีวิตมาตั้งแต่ต้น ทำให้เราเริ่มสนใจเกี่ยวกับความตาย งานเขียนที่ได้ตีพิมพ์เรื่องแรก ก็เกี่ยวข้องกับความตาย

คนเราจะทุกข์ จะสุขก็เพราะความคิดเป็นหลัก หากเราค้นหาความสุขที่อยู่ในความทุกข์ สิ่งที่อาจเคยคิดว่าไม่ดีก็อาจจะกลายเป็นสิ่งดีไป

ความเบาลงก็คือรู้ว่าตัวเหตุของทุกข์ก็คือกิเลสของตัวเอง