วรรณกรรมบันทึกที่แฝงข้อคิดและความหมายให้ต้องใคร่ครวญ เจ้าตัวเบื่อ-เจ้าตัวเหงา เป็นตัวอันตรายที่กัดกินใจมนุษย์ให้ชีวิตสิ้นสุด สิ้นความหมาย

ทุกครั้งที่ข้าพเจ้ามองทะเลกว้างใหญ่ไพศาลที่ได้โอบอุ้มทั้งชีวิตและความตายมาเกินคณานับ เกิดความรู้สึกอย่างซึ้งถึงใจว่า ชีวิตเรานี้ช่างน้อยนิด

เวลาเราคิดถึงว่าฉันรู้จักตัวเอง เราสร้างภาพให้ตัวเองหรือเปล่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา มันสำคัญอยู่ที่ว่าข้างในเราเป็นอย่างไรกับสิ่งนั้น

หนังสือแสดงเจตนาในวาระท้ายของชีวิต เราบอกเจตนาของเราเลยว่า เราต้องการอะไร ไม่ฝากภาระไว้กับลูก ความรับผิดชอบอยู่ที่เราเอง

ความทรงจำเก่าๆ ของคนสูงวัยนั้นไม่มีประโยชน์อะไร หากไม่มีการเรียนรู้ ช่วยให้เราเข้าใจ แล้วก็ปล่อยมันไป

ชีวิตของคุณหญิงก็เป็นดุจนาวากลางมหาสมุทรชีวิตเช่นกัน คลื่นลมชีวิตหล่อหลอม จนแข็งแกร่ง และธรรมะในเรือชีวิตเกลาจิตใจจนงดงาม

ระหว่างสีขาวกับสีดำยังมีสีเทาหลากหลาย ฉะนั้น เราจึงไม่อาจใช้คำว่าดี-เลวกับทุกเรื่องได้ สีเทาต่างๆ นี้ปรากฏในงานส่วนใหญ่ของคุณหญิงจำนงศรี

...เวลาเราต้องการอะไร เราก็สร้างสิ่งเหล่านั้นขึ้นมา แล้วเราไปเกาะติดอยู่กับมัน เราก็บ้าไปได้เหมือนกัน

แทตเชอร์จะดูถูกคนที่ใช้ความรู้สึก เธอจะให้คะแนนกับคนที่ใช้ความคิด แต่จริง ๆ แล้วมันเชื่อมโยงกัน และตัวที่มีพลังมากกว่าคือความรุ้สึก

ปรากฏการณ์ที่นักอ่านทุ่มความสนใจ'ดุจนาวากลางมหาสมุทร' ต่างจาก 'ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง ' คล้ายว่า สังคมสนใจเรื่องนอกมากกว่าเรื่องข้างใน