หนังสือหรือถ้อยคำเป็นทั้งอุปสรรคและอุบายในตัวเอง ที่จะน้อมนำให้ผู้คนที่มักเคยชินกับการวางความรับรู้ไว้ข้างนอก ให้เข้ามาอ่านหนังสือเล่มใน

ถึงจุดหนึ่งที่เห็นว่า อะไรที่ผ่านเข้ามาแล้ว มันก็ต้องผ่านออกไป มันไม่มีอะไรที่มันคงที่ค่ะ อันนี้เป็นการพูดแบบคนแก่

“เป็นสุข ต่างจากมีความสุขมากนะ” ความหมายของสองคำนี้ จะต่างกันมากน้อยเพียงใด ไม่ง่ายเลยกับเรียนรู้ใจตนเอง กระทั่งกะเทาะเปลือกมายา

...รักการเขียนตั้งแต่อยู่อังกฤษ เขียนได้ทุกเรื่อง ก็ต้องยกความดีให้กับโรงเรียนที่อยู่กลางป่า

เราไม่เคยรู้ว่า มีการเรียนรู้อีกประเภทหนึ่งที่เกิดจากใจที่นิ่งใส เป็นความรู้เกี่ยวกับธรรมชาติของกายกับใจเรา

การพบกับ คุณหญิงจำนงศรี ในจังหวะที่เธอกำลังถูกกล่าวขวัญชื่นชมในเรื่องหนึ่งอยู่ เพื่อพูดคุยเรื่องอื่น แล้วพบว่ามันช่างคุ้มค่า ไม่ใช่ธรรมดา

ปรากฏการณ์ที่นักอ่านทุ่มความสนใจ'ดุจนาวากลางมหาสมุทร' ต่างจาก 'ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง ' คล้ายว่า สังคมสนใจเรื่องนอกมากกว่าเรื่องข้างใน