จากบันทึกส่วนตัวของ คุณหญิงจำนงศรี ที่เขียนไว้เมื่อคราวไปปฏิบัติธรรมที่สวนโมกขพลาราม แม้วันเวลาจะผ่านไปสิบห้าปี แต่ยังทรงคุณค่าอยู่เสมอ

การไปอยู่คนเดียว แล้วอยู่ริมป่ามันน่ากลัวมากนะ กลางดึกมันจะมีเสียงป่าบางเสียงที่มันน่ากลัว มีเสียงเหมือนผู้ชายตัวโตๆ มาตบประตูตอนกลางคืน

เขียนเป็นการเอาประสบการณ์ของตัวเองมาเล่ามากกว่า โดยมีมุมวิเคราะห์ มุมอารมณ์ขัน มุมมอง เหมือนกับมาแชร์กับคนอ่าน ไม่ได้คิดจะสอนใคร

ถึงจุดหนึ่งที่เห็นว่า อะไรที่ผ่านเข้ามาแล้ว มันก็ต้องผ่านออกไป มันไม่มีอะไรที่มันคงที่ค่ะ อันนี้เป็นการพูดแบบคนแก่

ความทรงจำเก่าๆ ของคนสูงวัยนั้นไม่มีประโยชน์อะไร หากไม่มีการเรียนรู้ ช่วยให้เราเข้าใจ แล้วก็ปล่อยมันไป

เราไม่เคยรู้ว่า มีการเรียนรู้อีกประเภทหนึ่งที่เกิดจากใจที่นิ่งใส เป็นความรู้เกี่ยวกับธรรมชาติของกายกับใจเรา

สำหรับคุณหญิงแล้ว การหลบไปปฏิบัติธรรมเป็นระยะๆ เปรียบเหมือนไปฝึกเทคนิคว่ายน้ำในสระ แล้วกลับมาโต้คลื่นในทะเล

ปัญหาของเด็กผู้หญิงในภาคเหนือ ซึ่งนอกจากจะเป็นผู้ที่ด้อยโอกาสทางการศึกษาแล้ว เมื่อโตขึ้นก็มักจะถูกชักชวน ล่อลวงหรือถูกซื้อ-ขายไปเป็นโสเภณี

การพบกับ คุณหญิงจำนงศรี ในจังหวะที่เธอกำลังถูกกล่าวขวัญชื่นชมในเรื่องหนึ่งอยู่ เพื่อพูดคุยเรื่องอื่น แล้วพบว่ามันช่างคุ้มค่า ไม่ใช่ธรรมดา

I thought I knew myself, but I was totally wrong. When I became anguished, nothing could heal my soul