งานเขียนชิ้นแรกในชีวิตของคุณหญิงจำนงศรีที่ได้รับการตีพิมม์ เป็นผลงานเรื่องสั้น ชื่อ The Moth

Yes, I'm an ordinary run-of-the-mill rural municipal-school teacher. It's the status of headmaster --Or "kru yai"

Looking like the curved end of a sword, the raised bow-stem slides forward with speed as the keel cuts the water into showering arcs.

ชอบความอ่อนโยนกับเมตตาธรรมใน 'วิญญาณ' ของงาน เป็นวิญญาณที่แสดงออกมาทางภาษาและภาพพจน์

Its eyes are opened wide -- empty and staring, like the eyes of a sinful, aimless, unhappy human being.

He thought that there was something lacking... something still missing. Something that would make it a complete whole

Grandma opened the song with, "Oei ..the old kaew tree, your branches're heavy with blossoms so white…” and stopped,

A breath of cold wind made the woman shiver. The old man held her in a shaky embrace, saying: ''What's gone is gone.''

he had to tell someone about what had happened in the night. It’s beauty was too wondrous to be kept to himself alone.

มีความเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงในชีวิต ด.ญ.จำนงศรี ซึ่งขณะนั้นอายุเพียง 12 ปี ต้องจากบ้านไปใช้ชีวิตในต่างแดน โดยไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านอีกเลย

Not a drop of rain has fallen and the fields are parched but Mother's once barren heart blooms with hope

She knew that her man would be shot down like an animal the moment he came within their rifle range.

''We won't be as poor as at home. Got to be brave. There are a lot of jobs in the city. We will find something.

the Buddhist concepts of impermanence and the universal cycle of change are ever-present in the depths of Thai consciousness.

“Let’s hope it won’t be like the last time. Whatever will happen, let it be better than the last time,”